Raz nie wystarczy. Nagonkę organizuje się sukcesywnie. Angażując przy okazji ciągle to nowych naganiaczy. Gdy sfora psów duża, ich właścicielowi w niczym nie przeszkadza wówczas fakt, iż i tak wszystkim wiadomo, że wszystkie psy są jego.
Psy używane do nagonki tresowane są do... nagonki. Im bardziej gonią, szczekają, kąsają, tym lepiej. Oplują się i oślinią przy okazji. Cóż, pies, który goni, tak już ma. Tak tresowane psy mogą zadowolić przecież ich właściciela. A kto szczekać, gonić i kąsać nie chce, takiego psa się wyrzuca. Nawet jeśli pies ten, to akurat... ładna suka.
Nagonkę organizuje się co chwila. Zwierzyna lub zwierze gonione przez szczekającą sforę odnieść musi zdaniem goniących wrażenie, że znajduje się w nieustającym zagrożeniu. A odgłosy szczekania uświadomią może przy okazji widzom i słuchaczom, jak wielka i jak dzielna to sfora. Nie każdy (we wsi) ma tyle i takich psów. Niech więc gonią i... szczekają. Codziennie.
Na widzów reakcję właściciel ujadających psów zresztą liczy. To dla widzów właśnie organizowana jest ta, nieustająca, nagonka. Właściciel sam daje psom pokaz, jak szczekać i gonić należy. A psy chętnie zadowolą przecież swego właściciela. Kość im jakąś w nagrodę podrzuci. Lub i ze stada wyrzuci. Gdy gonić i szczekać już nie chcą.
Nagonka trwa. I jeszcze potrwa. Pan bez niej istnieć nie potrafi.
